WYŁOWIONE Z SIECI: Uliczna erystyka

Mój dzisiejszy urobek komunikacyjny, jaki był rezultatem rozmowy z drugim człowiekiem, szedł nieco wbrew zasadom erystyki spisanej przez znanego gdańszczanina jako podręcznik przyszpilania adwersarza.
Otóż umówiłem się z przyjaciółmi w miejscu X na rozdawanie konstytucji i ostatnie zbieranie podpisów pod obywatelskim projektem ustawy o TK. Obok stały duże samochody policyjne.
Przechodziłem obok grupy, z której szczególnie jeden pan wykrzyczał do mnie złorzecząc żeby mnie i przyjaciół („komunistyczną hołotę”) pozamykali ci policjanci w samochodach i wywieźli gdzieś daleko i na długo.
Podszedłem do tego pana i przedstawiłem się. Zapytałem się grzecznie i bez napięcia w głosie czy skoro nie znamy się i on nie wie czy jestem człowiekiem nikczemnym czy nie, to dlaczego aż tak bardzo chce mnie ukarać (wywózka daleko i na długo!) i czy nie wystarczy mu, że nazywa mnie „komunistyczną hołotą” do czego ma pełne prawo, skoro jest o tym przekonany – dodałem.
Staliśmy twarzą w twarz. To trudna pozycja negocjacyjna.
– Ten wasz KOD to tylko wojna z tego będzie, powiedział już obniżonym tonem.
– Wie pan, ja tego nie wiem, ale czas może pokazać, że spotkamy się po tej samej stronie. Widzę, że pan przyjezdny, a skąd jeśli wolno dopytać?
– Z Gliwic
– To ja panu życzę spokojnego powrotu i pozostańmy przy tym, że jestem „komunistyczną hołotą”, ale już bez złorzeczenia, co pan na to? (i wyciągnąłem rękę w jego kierunku)
Zlekceważył gest, dołączył do grupy turystów i zniknął.
Kiedy wracałem do domu i opuszczałem nasz namiot gdzie mieliśmy pod nim stół z konstytucjami, balonikami, Dekoderami i ciastami własnego wyrobu dopadł mnie ten gość.
Podał rękę, powiedział „przepraszam pana” i pognał do grupy, którą musiał opuścić w pośpiechu.
To się wydarzyło.

Dariusz Ciupiński, fb (2016-05-03)